Kulağınıza kulaklığı takıp en sevdiğiniz kişiyle en sevdiğiniz yerde dunya ile bir hissettiğinizde, toprağa karıştığınızda, çiçeklerin rengine büründüğünüzde, o andan çıkamadığınız zamanlar vardır ya
İşte tam o anı biraz önce yüzlerce bomba ile hastaneyi viraneye çevirmiş insanlar, bebeklerin küvezlerinie giden elektriği kesenler, nasıl yaşıyorlar acaba.
Sürekli kaçıyor olabilirler mi ‘o andan’
O an ile yüz yüze gelmemek için sürekli bomba atıyorlardır herhalde.
O anı yaşayıp vicdan yapmamak için haritada nerede daha çok insan öldürebiliriz diye işaretliyorlar mıdır ki.?
O insanların yerine koymamak için kendilerini var sayıp onları yok sayıyorlardır.
Hatta olmayan bir şey yok olamaz diye kendilerine merhamet mi ediyorlardır tokalaşarak.
Ailece yenen yemekleti de.kaldırmışlardır evde belki de . Birbirlerini görünce ölmüş yüzleri görüyorlar mıdır?
Hiç sanmam….