Bu tür yazıları yazmaktan inanın hiç hazzetmiyorum. Hemen her gün ana haber bültenlerinde, gazetelerde kadına uygulanan şiddet, taciz ve tecavüz haberleri yer almakta. Her biri de diğerinden daha vahşi ve barbarca. İnsan böylesine bir psikopatlığı neden yapar? Sebep genelde hep aynı: Kıskançlık.

İnsanoğlu doğası gereği eşini, sevdiğini diğer hemcinslerinden kıskanır. Lakin bu bir ölçüye kadar da kabul edilebilir; hiç kıskanmamak ta ayrı bir sıkıntı ayrıca. Bu bir dengedir aslında. Denge bozulursa terazi şaşar ve ardından saplantılar, şüpheler, beyni kemiren cevabı alınamamış sorular; son durak ise kontrolsüzlük. Kontrolü kaybettiğimizde artık beyin laf dinlemez hale gelir ve sonrasında” Ne olduğunu hatırlamıyorum”, “ Kendimi kaybetmişim”, “ Gözümü açtığımda onu cansız buldum” gibi laflarla kendimizi kandırmaya çalışırız.

Aslında geçen gün tüm Türkiye’nin gündemini meşgul eden Üniversite öğrencisi Pınar Gültekin olayı bugünkü yazıyı yazmama sebep oldu . Bir tarafta üniversite öğrencisi diğer tarafta evli ve çoluk çocuk sahibi bir adam. Şimdi sağda solda, sosyal medyada, yazılı görsel tüm mecralarda her önüne gelen yok efendim üniversite okuyan bir öğrencinin evli bir adamla ne işi vardı da, yok efendim kız adamı aralarındaki ilişkiyi karısına söylemekle tehdit etti de … ya allah aşkına! birincisi ortada yitip giden bir can var, ne tür iddia olursa olsun bunlara cevap verme hakkını kullanamayan bir kızımız var. Hangi iddia doğru olursa da olsun; öldüresiye dövülüp te kendinden geçip bayılınca, boğularak öldürülen ve ardından hırsını alamayıp cesedi varile koyup en yakın benzinciden aldığı benzini de üstüne döküp yakıp sonrasında da üstüne beton döken bir cani var. Bu nasıl bir zihniyet, bu nasıl bir insanlık, bu nasıl bir vahşet. Zanlı ifadesinde “ Son bir defa yemek yemeye ikna ettim. Barışma ve tekrar bir araya gelmek istediğimi söyledim. Başka biriyle arkadaşlık ettiğini söyleyince de dayanamayıp onu boğdum” Bu adamın yaptığı planlayarak, tasarlayarak canavarca hisle adam öldürmek. Türk Ceza Kanununda yer alan maddesi ve karşılığı olan cezası ise belli: Ağırlaştırılmış müebbet hapis. Bir empati yapıp o acılı ailenin yerine kendinizi koyun. Bu caniye verilecek hangi ceza “ adalet yerini buldu” dedirtebilir. Adalet sistemi içerisinde zaman zaman siyasi irade tarafından meclisten geçerek kanunlaşan af yasası kapsamına dahil edilmiş müebbet hapis cezası alan bir hükümlü belirli hallerde ve eğer çıkarılan yasa kapsamına da dahil edilmişse 30 sene yatarak aftan yararlanma şansına sahip olabilir. Sonra bunlara birde kader mahkumu diyerek kahramanlaştırıp öylece dışarı salıveririz. Peki o zaman ne oldu şimdi adalet? Ne oldu o acılı ailelerin gözyaşları. Yalan oldu.

Benzer olayda mayıs 2018’ de Ankara’ nın en lüks rezidanslarından birinde işlenen cinayeti belki hatırlarsınız. Bu vakada Şule Çet isimli 23 yaşındaki bir genç kız asistanlığını yaptığı patronunun yeni ortakla tanışma amaçlı verilmiş randevusuna gidiyor. Gidiyor gitmesine de; sonrasında rezidansta alıkonuluyor ve arkadaşına da son mesajı ” Bu adam bana kafayı takmış, bırakmıyor “ oluyor. Şule ÇET maalesef sabaha karşı 4 civarı 30. Kattan aşağıya atılarak intihar süsü verilerek katlediliyor. Olaydaki adli tıp verilerine göre ölen genç kızın kurtulmak için verdiği mücadele açıkça belirtilmiş, her tarafının darp edildiği, dövüldüğü, tecavüz edildiği, baygın vaziyette iken canlı canlı 30. Kattan atıldığı vurgulanmıştır. Karara bağlanan dosyaya göre fiili işleye zanlıya müebbet hapis, olayda delilleri karartan sözde yeni ortak ise 12 yıl ceza yemiştir.

Bu ve buna benzer olaylar olmuştur, maalesef olmaya da devam edecektir. Bu tür cezalarda caydırıcılık çok önemlidir. Müebbet hapis veya daha alt limitten ceza alan şahsin“ nasıl olsa bir af olur, çıkarım” mantığı kafasında olmamalı. Aksi takdirde vahşice katledilen bu gençlerimizin kanları bizim de elimize bulaşmış olacaktır.

Karar sizin. Adaletin tecelli etmesini mi sağlayanlardan olmak istersiniz, yoksa elinizin kana bulaşanlardan olmasını mı?